vrijdag 29 september 2017

Slechte moeder of slechte werknemer (het vervolg)

Inmiddels is het alweer vrijdagavond, kindlief is nog steeds behoorlijk ziekheeft een keelontsteking.

Afgelopen woensdag toen ik me noodgedwongen afwezig moest melden op het werk, lijkt alweer heel lang geleden. Sindsdien is er veel gebeurd. Woensdagmiddag na werktijd ben ik naar mijn ouders gereden (175 km enkele reis) Daar kon mijn kind verzorgd worden de komende werkdagen. Daar hebben we gegeten en ben ik weer terug gereden.

Omdat kindlief onder de pannen was kon ik donderdag gewoon weer werken. Jammer dat mijn collega's zich 's ochtends ziek had gemeldStond ik de hele dag alleen. Zal mijn verdiende loon wel zijn ;) Ze was grieperig maar had gelukkig geen koorts zei ze. Tja...vervelend.  

Donderdag na werktijd heb ik via de skype contact gehouden met kindlief. Hij lag voornamelijk te slapen maar als hij wakker werd kon hij mij even zien.  

Ook vandaag was hij bij mijn ouders zodat er ook vandaag gewoon gewerkt kon worden. Helaas was mijn collega nog ziek zodat ik weer alleen stond. Toen het werk klaar was en de school uit was, ben ik weer naar mijn ouders gereden (175 km) om kindlief op te halen. Inmiddels zijn we weer thuis en ligt hij te slapen alsof er niets is gebeurd. 

Als fulltime alleenstaande en werkende moeder word je vanzelf behoorlijk creatief. Helaas blijken sommige situaties onvoorspelbaar en niet goed op te lossen.  

Ik werk al 25 jaar in de zorgben sinds 15 jaar moeder en ik heb nog nooit hoeven verzuimen als er een kind ziek was. Kinderen waren weliswaar regelmatig ziek maar altijd was er een oplossing. Vaak zag ik een ziekte wel aankomen. Een aantal keren ben ik 's nachts naar mijn ouders gereden om een kind wat 's nachts ziek werd daar heen te brengen. Ook heb ik weleens mijn moeder opgehaald zodat ze bij mij thuis voor een zieke kon zorgen. Vaak genoeg lag er een zieke bij de buren of bij een vriendin op de bank. Bij de oudste regel ik vaak een back-up in de buurt. Kind blijft gewoon thuis in bed, via Skype houd ik dan de zieke in de gaten. Mocht er iets zijn dan kan de back-up even bij de zieke gaan kijken. Woensdag was er dus niemand beschikbaar, geen buren, geen vrienden of bekenden. Die werken zelf over het algemeen zelf ook. Mijn buren die meestal wel kunnen inspringen waren toevallig allebei op vakantie. 

Op mijn werk heeft zich ook het een en ander afgespeeld. Mijn leidinggevende heeft mijn 'ziekmelding' en haar reactie op mijn ziekmelding besproken met een aantal collega's. Die hebben haar kunnen overtuigen dat ik echt niet anders kon. Ze weten van mijn creatieve oplossingen. Die zijn soms verbaasd dat ik zo veel moeite doe om te kunnen werken.  
Vanmiddag had ik een gesprekje met mijn leidinggevende. Ze zag inmiddels wel in dat ik dit niet zomaar had gedaan. Ik had haar niet kunnen overtuigen maar mijn collega's wel. Er komt dan ook geen aantekening in mijn dossier. Wel zal ze het terug laten komen in mijn jaarlijkse beoordelingsgesprek. 
(wordt vervolgd)





woensdag 27 september 2017

Slechte moeder of slechte werknemer

Vandaag gebeurde waar ik altijd al bang voor was.
Mijn jongste zoon werd vanmorgen wakker met hoge koorts. Hij was er echt heel beroerd aan toe. Hij klaagde over hoofdpijn en wilde alleen maar slapen. Het manneke wilde niet eten, drinken ging gelukkig wel.

Nu geeft een ziek kind altijd zorgen, vooral als de koorts vrij hoog is. Maar bij mij zelf liep de temperatuur ook aardig op. Ik werd namelijk gewoon op mijn werk verwacht. Het is zo wie zo soms al heel lastig om oppas te vinden, laat staan opvang vinden voor een ziek kind.  Uit school mee met een vriendje mee is tot daar aan toe. Maar een ziek kind de hele dag over de vloer is toch anders. Bovendien wil je als kind toch gewoon bij mama zijn als je je niet lekker voelt.

Ik ben vanmorgen ruim een uur bezig geweest om mensen te benaderen die op de zieke konden passen. Toen dit niet lukte ben ik collega's gaan bellen om te vragen of ze mijn dienst konden overnemen. Helaas, het zat niet mee. Er zat niets anders op dan mijn leidinggevende te bellen.

Aangezien ze al eerder weinig empathie kon opbrengen voor mijn privésituatie belde ik haar met bonkend hart. Zoals verwacht was het mijn probleem (ik wil graag werken dus dan regel je het thuis maar) Ze verwachte mij gewoon op de locatie en verder klaar.

Ik kon niet anders dan haar mee te delen dat ik niet echt kon komen. Afschuwelijk maar ik stond met mijn rug tegen de muur. Ik heb gezegd dat ik vandaag zorgverlof wilde opnemen. Dat accepteerde ze niet want iedereen heeft wel eens een ziek kind bla bla bla.

Ze beëindigde het gesprek met de mededeling dat ze aan het eind van mijn dienst langs zou komen om over de situatie te praten. Je wil niet weten hoe ik me toen voelde. Ik heb haar een whatsapp bericht gestuurd met het volgende: Het spijt me maar zoals ik zojuist aan de telefoon ook al duidelijk wilde maken, ik zie geen kans om vandaag te komen werken.
Direct daarna heb ik haar geblokkeerd om mijn telefoon.

In de loop van de dag ontving ik een email van mijn leidinggevende. Ik krijg een aantekening in mijn dossier. Ze ziet het als werkweigering. Als ik morgen om wat voor reden ook niet op mijn werk zou verschijnen zou dat geldt als de 2de werkweigering. Na 3 keer mag ik ontslagen worden.

Nou, ik heb nu echt zin om ontslagen te worden. Ben er zo klaar mee. 1 reden om geen ontslag te nemen: de bank. De bank wil een vast werkcontract zien anders geven ze geen hypotheek af. Daar ben ik momenteel juist zo hard mee bezig. Als de hypotheek niet lukt dan zijn we nog verder van huis. Dan staan we op straat. Nou ja, niet direct maar dan wordt de toekomst voor ons gezinnetje erg lastig.
(wordt vervolgt)






zondag 24 september 2017

Spullen

Ik kom er in om. Alle kasten zitten bomvol. Op zolder staan dozen en koffers vol spullen. Spullen spullen en nog eens spullen. Ik geef toe. Ik ben slecht in weggooien. Als iets kapot is dan lukt het nog wel om het weg te gooien. Als iets nog bruikbaar is dan heb ik de neiging om het te bewaren voor het geval dat.

Zo bewaar ik alle kleding van de kinderen. Kleding die te klein is voor de kleinste en er nog goed uit ziet bewaar ik om te kunnen weggeven aan iemand die het nodig heeft of om te verkopen. Ooit.
Hetzelfde geldt voor al het speelgoed waar niet meer mee wordt gespeelt, bewaar ik voor het geval dat. Misschien komen hier een keer kinderen over de vloer die wel zin hebben in een puzzel van 9, 12 of 16 stukjes. Die mini loco wel leuk vinden om te spelen. Maar inmiddels heb ik wel 2 kasten vol met speelgoed voor het geval dat....

Het schijnt iets met loslaten te hebben. Maar hoe het ook zit, wat de oorzaak ook is. Sinds kort ben ik het helemaal zat. Ik begin me er steeds meer aan te ergeren. Zooi die ik steeds weer tegen kom en waar niemand ooit iets mee doet. De ergernis begint het te winnen van mijn bewaardrift. Waarschijnlijk ben ik niet helemaal mee geëvolueerd en ben ik blijven hangen in het tijdperk van de verzamelaars.

Zag ik voorheen heel veel voordelen in het bewaren van kleding, speelgoed, gereedschap (misschien komen 4 dezelfde schroevendraaiers ooit van pas)? Maar ook de 35 bekers die eigenlijk niet in het keukenkastje passen, die me irritatie opleveren omdat ze altijd schots en scheef staan. Ik heb ook nog nooit 35 personen tegelijk in huis gehad die ik een beker koffie moest aanbieden. Op een of andere manier staat dan mijn favoriete beker altijd achteraan. 5 tafelkleden voor die ene tafel, waarom? Cd's en boeken waar ik de afgelopen 10 jaar niet naar heb omgekeken zal ik echt niet de komende 10 jaar gaan missen.

Ik ben helemaal om, ik zie geen waarde meer in spullen. Ik ben het zat om nog langer energie te moeten steken in spullen die ik toch niet meer gebruik. Ik wil alleen nog maar spullen in huis die ik regelmatig gebruik. Items die ik het afgelopen jaar heb gebruikt/gedragen of waarvan ik verwacht dat ik die de komende maanden ga gebruiken.

Veel zaken die wel wat waarde hebben maar al wel eens op marktplaats hebben gestaan gaan onherroepelijk nu de deur uit. Het grof vuil heb ik inmiddels aangevraagd voor komende vrijdag. Dit dwingt me om snel de grote ergernissen weg te kunnen doen. Hoe lang ga ik nog een stapelbed bewaren wat kapot is en al 3 jaar staat stof te vangen.

De buren van 3 deuren verderop hebben kleinere kinderen dan de mijne. Ik heb ze uitgenodigd voor een middagje kleding shoppen bij mij op zolder.
In de gang heb ik nu 3 kisten staan en een zak. Een zak voor afgedankte kleding voor in de kledingcontainer. Een doos voor elektrisch afval, een andere doos met zooi voor de kringloop en een doos met ijzerwaren voor de ijzerboer. Opgeruimd staat netjes.

dinsdag 19 september 2017

Prinsjesdag, 0,8 % er bij voor de werkenden

In ieder geval ga ik er op voorruit. Dat is fijn. Hoe fijn dat is moet nog blijken.
0,8 % gaan de werkenden er op voorruit in koopkracht. Hoe ik dat moet zien is mij niet helemaal duidelijk. Het zal wel een gemiddelde zijn,  want zoveel mensen, zoveel inkomens.

Mijn inkomen zelf, stijgt alleen overeenkomstig de gemaakte afspraken zoals die staan in de nieuwe CAO. Dit staat los van die 0,8 % neem ik aan.

Als het gaat om toeslagen etc. dan zou het mij op jaarbasis ongeveer 40 euro opleveren. Een verhoging van mijn koopkracht met 40 euro. Ach, alle beetjes helpen. Het was zuurder geweest als we dit bedrag moesten inleveren. Goed bezien is het leuk, maar of mijn koopkracht er daadwerkelijk merkbaar op voorruit gaat? Ik zal er in ieder geval niets van merken.

Als ik via het Nibud een berekening maak kom ik op 72 euro koopkracht verhoging.
van 72 euro kan ik best veel leuke dingen doen.

Toch moeten we ons niet rijk rekenen. De toename van koopkracht is eigenlijk verwaarloosbaar. 6 euro per maand zal ik niet merken in mijn maandoverzicht. Het kan zelfs gebeuren dat mensen zich rijk gaan rekenen. We gaan er massaal op voorruit.  Geld uitgeven schijnt goed te zijn voor de economie. Hoe meer we uitgeven hoe beter het is voor de economie, maar meer geld uitgeven dan je hebt daar schiet niemand iets mee op. Dat is dan weer slechter voor de economie.


zaterdag 16 september 2017

Steenrijk, Straatarm


Sinds enkele weken zendt SBS6 een nieuw programma uit; 'Steenrijk, Straatarm'. Eerder dit jaar had ik  al wel gelezen over dit nieuwe programma maar omdat ik geen tv kijk was het me ook weer ontschoten. De eerste afleveringen had ik gemist

Vandaag had ik, mede dankzij het beroerde weer,  wat tijd over en bekeek achter elkaar de drie eerste afleveringen van Steenrijk, Straatarm terug.  Wat een leuk programma, wat een leuke mensen laten een kijkje in hun leven zien. Persoonlijk ben ik altijd benieuwd naar de harde cijfers, wat zijn de maandelijkse inkomsten en wat zijn de vaste lasten. Het weekbudget komt wel altijd duidelijk naar voren. Wat de andere bedragen zijn blijft voor mij de vraag. Maar verder keek ik met veel plezier naar alle drie de afleveringen.

Omdat het een leuk kijkje geeft hoe andere gezinnen wonen attendeerde ik ook mijn kinderen op dit programma. Tot mijn verrassing had mijn oudste zoon alle afleveringen die tot nu toe uitgezonden waren al gezien. Op YouTube had hij alles al voorbij zien komen. Grappig dat hij dit al had gezien. Meestal kijkt hij toch voornamelijk Enzo K. en zo. Ook slecht eigenlijk dat ik niet eens weet wat mijn zoon kijkt op YouTube maar gelukkig maakt hij verstandige keuzes.

Ik vroeg hem of hij ook mee zou willen doen aan dat programma. Het lijkt mij namelijk wel leuk om een keer in een enorm huis te kunnen vertoeven inclusief zwembad en luxe wagenpark. Hij keek mij vragend aan toen ik het aan hem vroeg. Hij zei, ja maar wie zijn wij dan? We zijn niet arm maar hebben ook geen kasteel. 

Mijn andere spruit had een nog verrassender uitspraak. Hij wilde niet meedoen aan dat programma omdat hij geen zin had om een week arm te zijn. 
Dat is toch geweldig!!! 
Ook al heb ik een beperkt inkomen en doe ik zuinig aan, toch ervaren de kinderen een enorme rijkdom. Wat dat betreft zijn we zeker goed bezig.