Opzij, opzij, opzij,

Opzij, opzij, opzij,

maak plaats, maak plaats, maak plaats,

Ik heb ongelofelijke haast.

Opzij, opzij, opzij,

want ik ben haast te laat,

Ik heb maar een paar minuten tijd.

Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en

weer doorgaan.

Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven

staan.

Een andere keer misschien

dan blijf ik wel staan

en kan dan misschien als het echt moet,

wat over koetjes, kindren en de mannen praten,

nou dag tot ziens, adieu het gaat je goed.

(Herman van Veen)

Dit lied gonst de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd. Dagelijks als ik klaar ben met en moe ben van het werk, de kinderen ophaal, naar huis rijd, eten voor ze maak en daarna gelijk sport en hobby spullen tevoorschijn trek en in de tussentijd ook de afwas van 's ochtends en de vorige avond doe en hup hup opschieten want ik ben haast te laat. Ook al heeft elk kind maar 1 hobby/sport, toch ben ik 6 keer per week hiermee in touw. Als we 's avonds eindelijk weer thuis zijn, nog huiswerk, weer die afwas, kinderen douchen en naar bed. Zodra de laatste er in lig weet ik niet hoe snel ik ook moet gaan slapen.

Tussendoor nog de administratie op orde houden, vriendjes die komen spelen, kleding die gekocht moet worden, (familie)feestjes, alles moet in 1 week gepropt worden.

Eerlijk gezegd doe ik dan nog niets geks. Extra uitjes of taken, daar begin ik niet eens aan. School, werk, familie en vrienden doen vaak een poging om een beroep op me te doen maar ik weiger pertinent alle extra dingen.

 

Het is nu zondagavond...de nieuwe week, het rennen is alweer begonnen.  Zorgen dat alles voor de komende week klaar is. De kleren schoon en gestreken in de kast, voldoende boodschappen op voorraad voor de hele week. Huis enigszins aan kant, de wc's gesopt en de rest laten we zoals het is want het wordt toch weer vies.

Het weekend is ook het moment dat de week in elkaar gedraaid moet worden. Mijn werk verwacht gemiddeld 2 keer per week dat ik eerder dan schooltijd begin en later dan schooltijd eindigt. Daar moet dan een oppas voor worden gevonden. Dat zijn er altijd meerdere en altijd ook nog verspreid. Logistiek is dat een enorme uitdaging. Vaak kan ik een kind koppelen aan een schoolvriendje of een sportvriendje zodat ze samen naar school of de sport kunnen. Maar voor wat hoort wat, als ik mijn kind bij een andere moeder breng, ben ik de volgende keer haar oppas. Zodoende ben ik ook wekelijks een paar dagen in de week met andermans kind bezig met de daarbij horende zorgen.

Maar de koek is nu op aan het raken. Voor zowel mij als voor de kinderen. Een van de kids trekt het niet meer, is voortdurend ziek. Net als ik denk het gaat weer, heeft hij weer iets anders. Ik heb de afgelopen weken meer dan 10000 kilometer gereden om mijn zieke kind steeds onder de pannen te krijgen.

Omdat het een neerwaartse spiraal begint te worden heb ik een drastisch besluit genomen. In eerste instantie dacht ik eraan om ontslag te nemen. Dan kon ik zelf ook eens helemaal bijkomen. Van mij spaarbuffer zou ik het makkelijk een jaar vol kunnen houden. Daarna zou ik wel verder zien.

Mijn besluit is toch iets minder drastisch geworden. Ik ga de helft werken van wat ik nu werk. Niet omdat dat kan maar omdat dit moet. Gewoon af en toe tijd voor mezelf. Als er een kind ziek is dan kan hij in ieder geval de helft van de week gewoon bij mij zijn. Een halve week werken heeft ook als voordeel dat ik maar 1 keer in de week oppas hoeft te regelen voor of na schooltijd. Dit is voor de kinderen ook veel rustiger.

Er is nog 1 hobbel te nemen....Mijn werkgever moet hiermee akkoord gaan. Ook al werk ik in de zorg, mijn werkgever is heel zakelijk. Ze hebben liever mensen met grote contracten, dat is relatief minder werk. Morgen heb ik een gesprek hierover. Wens me maar succes !!!